Αναγνώστες

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Jonathan



Κόρινθος σήμερα…Έτσι έτυχε.  Έφτασα αργά το μεσημέρι για κάποια δουλειά, αρκετά πιο νωρίς.
Πεντακάθαρη μέρα, ζέστη πολύ, γύρω στους 37 βαθμούς και αφού είχα λίγο χρόνο είπα να κάνω τον τουρίστα για λίγο.
Έβγαλα την G10 από την θήκη της. Η μπαταρία έπνεε τα λοίσθια αλλά δεν πειράζει είναι και αυτό μια πρόκληση και ξεκίνησα.
Έκανα ένα γύρο στην πλατεία με τα σιντριβάνια και ένα τεράστιο φτερωτό άλογο τράβηξα κάποιες, και σιγά περπατώντας έφτασα στη μικρή μαρίνα από πίσω με τις ψαρόβαρκες
Και τον είδα. Ξαπλωμένος σε ένα παγκάκι κάτω από ένα μεγάλο δέντρο και μια μεγάλη ομπρελά για σκιά, απολάμβανε την μεσημεριανή του ραστώνη και τα δυο σκυλιά του διπλά του φάνταζαν φύλακες τρομεροί!
Είπα στην αρχή να τον τραβήξω μερικές φωτογραφίες στα κρυφά αλλά μετά σκέφτηκα γιατί να μη τον ρωτήσω, ποτέ δεν ξέρεις μπορεί και να θέλει και έτσι έκανα.
Τον ρώτησα αν μπορώ και μου απάντησε ευχαρίστως στα Αγγλικά, μου έκανε εντύπωση και τον ρώτησα αν είναι Έλληνας και μου είπε κατά λέξη «Καλέ μου φίλε νομίζω πως είμαι πιο πολλά χρονιά από εσένα Έλληνας».
Τον λένε Jonathan και είναι από την Αγγλία είναι 65 ετών και ήρθε στην Ελλάδα το 1962.
Πρωτοπήγε στα Μάταλα της Κρήτης όπου έζησε τρία χρόνια στις σπηλιές εκεί με τους Χίπις.
Ταξίδεψε δουλεύοντας στα καράβια αλλά πάντα η Ελλάδα ήταν η επιστροφή του.
Μου είπε πως πήγε και στα νησιά «αλλά ρε παιδί μου πολλοί τουρίστες εκεί, δεν τους αντέχω».
Κάποια στιγμή γύρισε και στην Αγγλία αλλά δεν άντεξε πολύ, ένα μήνα έκατσε και πάλι πίσω.
Τα τελευταία δέκα χρόνια ζει εκεί βοηθώντας τους ψαράδες όταν επιστρέφουν από το ψάρεμα και όταν δεν έχει δουλειά βάφει τις βάρκες και προσέχει την μαρίνα και ένα μικρό παρκινγκ εκεί γύρω, έτσι από μόνος του χωρίς κανείς να του το ζητήσει.
Και όταν τον ρώτησα γιατί αποφάσισε να ζήσει έτσι μου είπε « Life is not a rehearsal my friend».
Έμεινα άναυδος να το κοιτάζω « Life is not a rehearsal…»
Συνεχίσαμε να μιλάμε ενώ ταυτόχρονα έπαιζε με έναν από τους σκύλους του, τον Μπομπο ένα γερμανικό ποιμενικό που μάλλον είχα παρεξηγήσει.
Μου είπε πόσο πολύ νοιάζεται για τους μετανάστες που δεν έχουν δουλειά και αναγκάζονται να κλέβουν μερικές φορές.
Τις προάλλες μου είπε του έκλεψαν ένα ποδήλατο που είχε και ένα μικρό ραδιοφωνάκι και στεναχωριέται που δεν ακούει ειδήσεις αλλά δεν πειράζει κάποια στιγμή θα πάρει καινούργιο.
Και όταν τον ρώτησα τι σκοπεύει να κάνει στο μέλλον, δεύτερος κεραυνός «No plans no disappointments my friend»
Είναι ωραίο τελικά να μάθεις να απολαμβάνεις χωρίς να περιμένεις!
Καιρός να αρχίσω να κλείνω το κινητό μου










On Stage